" Μαρίκα Νίνου " η γυναίκα μύθος στο Ελληνικό τραγούδι

ΕΝΑΣ  ΜΥΘΟΣ  ΛΟΙΠΟΝ  ΣΤΟ  ΛΑΪΚΟ  ΤΡΑΓΟΥΔΙ  !!!!!
Και  λέω  λαϊκό   γιατί  δεν  θέλω  να  διαχωρίσω  το  ρεμπέτικο  με  το  λαϊκό  κάτι   βεβαίως  που  λένε  και πιστεύουν  πολλοί ,κάτι  που   έλεγε  και ο Βασίλης  Τσιτσάνης  ,μούσα  του οποίου  υπήρξε  η μεγάλη  Μαρίκα Νίνου.

ΜΑΡΙΚΑ  ΝΙΝΟΥ : Στην τόσο σύντομη πορεία της  ζωής  της  σφράγισε  με  την  φωνή  της   174   σπουδαία  τραγούδια  ,τα περισσότερα  βεβαίως του Βασίλη   Τσιτσάνη , εκείνου  που  δεν θα πάει στο  νοσοκομείο να την δεί ,που δεν παραστεί στην κηδεία  της, που τέσσερα  χρόνια μετά το θάνατό της  όμως    θα   γράψει  γιά  εκείνη το ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ  ΓΝΩΡΙΣΑ  "Κυριακή σε  γνώρισα,Κυριακή σε  χάνω  ,θέλω να είναι Κυριακή κι'αυτή που θα πεθάνω,  το  οποίο   θα ακουστεί  με την  φωνή της άλλης  μεγάλης της Καίτης Γκρέϋ .Οι ηχογραφήσεις της συνολικά είναι 174, όπου στις 119 τραγουδάει  σαν  πρώτη φωνή, ηχογράφησε 20 τραγούδια στη Liberty Αμερικής, 11 είναι από ζωντανή ηχογράφηση στου "Τζίμη του Χοντρού" το 1955 και 9 από συναυλία στον "Παρνασσό" το 1954 (ηχογρ. Γαλλικού συνεργείου), ενώ περίπου 60 είναι τα τραγούδια του Βασίλη  Τσιτσάνη που ερμήνευσε.

23   Φεβρουαρίου  του  1957  φεύγει  από  την  ζωή  ,σε ηλικία  μόλις  35  ετών,  η Μαρίκα  Νίνου (πραγματικό  της όνομα Ευαγγελία Νικολαΐδου,κατ'  άλλους  επώνυμο  Αταμιάν.) .Οι πηγές για την χρονολογία και τον τόπο γέννησής της αλληλοσυγκρούονται, άλλοι τη θέλουν

να γεννιέται το 1918 στην Πόλη και  άλλοι στον Καύκασο, όμως η ανιψιά της, η Γκιούλα Αταμιάν-Ανσεριάν, κόρη του αδελφού της, υποστηρίζει ότι η Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε  εν πλω στα  1922  κατά   την Μικρασιατική καταστροφή  την  ώρα  που η Σμύρνη φλέγεται  παραδομένη στην  λύσσα  των στρατιωτών του  Κεμάλ  .Το κλάμα  της Μαρίκας  Νίνου  ακούγεται  για πρώτη  φορά   καταμεσής του Αιγαίου πελάγους στο

πλοίο Ευαγγελίστρια  ,το  οποίο μεταφέρει τη μάνα  της  με τα τρία της παιδιά  από την Σμύρνη στον Πειραιά. Γιά  δε το όνομα  Ευαγγελία θα

της  το χαρίσει ο θείος της, καπετάνιος, χάρη στο  όνομα  του  καραβιού. Το Μαρίκα  τώρα  είναι  προς τιμήν  της μεγάλης  Μαρίκας             Κοτοπούλη   για  δε  το Νίνου  είναι παράγωγο του  ονόματος του δεύτερου συζύγου  της Νίνο Νικολαϊδη.

Σε κάποια εμφάνισή της το 1948 στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας  θα  τη ακούσει   ο Πέτρος Κυριακός  ο οποίος  και την  γνωρίζει   στο Μανώλη Χιώτη, Ιούνιο   του  ίδιου χρόνου   η Μαρίκα  Νίνου  με  τον Μανώλη Χιώτη  ηχογραφούν  δύο  τραγούδια του Χιώτη  πού είναι και τα πρώτα  της.

Τον   μήνα Οκτώβριο του  ίδιου χρόνου  ο Στελλάκης Περπινιάδης την παίρνει  κοντά του για τραγουδίστρια (25  δραχμές  μεροκάματο) στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου της  μαθαίνει  τα μυστικά   του τραγουδιού. ΄Ομως   η συνεργασία   εκείνη που θα μείνει  περισσότερο ,ως  η παραγωγικότερη   και μακροβιότερη σαφώς   είναι αυτή    με τον Βασίλη Τσιτσάνη, υπήρξε  η μούσα  του Τσιτσάνη  που  τον ενέπνευσε όσο  άλλη καμία. Το 1949  στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» (90  δραχμές  μεροκάματο  η  Νίνου)η  συνεργασία τους  αρχικά  που υπήρξε καθοριστική στη ζωή ,στην  πορεία  και των δύο. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε στο πάλκο και στη δισκογραφία με πλήθος σημαντικών λαϊκών συνθετών, όπως ο Βασίλης  Τσιτσάνης  που  προείπα ,ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Απόστολος Καλδάρας,ο Κώστας  Καπλάνης  κ.α. Αρχές  της   10ετίας  του  50  η  Νίνου  θα μεταβεί  και στην Αμερική   όπου θα  τραγουδήσει   δίπλα  στον Κώστα  Καπλάνη  γιά δύο χρόνια ,είχε  ήδη αρρωστήσει  .Οι  πολύ φίλες  της τραγουδίστριες  στην Αμερική  Ρένα  Ντάλια  και Εύα  Στυλ  θα της συμπαρασταθούν  κατά  την  ασθένειά  της  ,όσο  κανένας  άλλος ,μέχρι έρανο στα  μαγαζιά κάνουν γιά   να καλύψουν  τα έξοδα νοσηλείας. Η  συνέχεια   γνωστή  δυστυχώς .

Δεν  θα  ήθελα  να πω περισσότερα  ,εξάλλου  υπάρχουν τόσα και τόσα  άρθρα  γιά  την   μεγάλη  Μαρίκα  Νίνου. Στην  μνήμη  της   λοιπόν η  μικρή αυτή εργασία  μου .

Κείμενο :Kώστας  Χαμπαίος 

Σαντορίνη -Τουρισμός-υποδομές

"ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ " Η   ΝΥΦΗ  ΤΟΥ  ΑΙΓΑΙΟΥ ,ΤΟ   ΦΥΣΙΚΟ  ΣΤΟΛΙΔΙ  ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ  .

΄Ενας   τόπος  ευλογημένος  από  την  φύση  και αδικημένος  από τους ανθρώπους  και δη  της κρατικής  μηχανής κυρίως.
Το  σχόλιό μου  αυτό   δεν έχει βεβαίως  σκοπό να  καταδείξει  τις  ομορφιές  του τόπου  αυτού ,που  ούτως ή άλλως είναι  γνωστές  παγκοσμίως  , αλλά  την  κρατική  απουσία  σε ότι αφοράς  τις υποδομές  του νησιού  την  στιγμή μάλιστα  που ο τουρισμός αποτελεί   εθνικό προϊόν πλέον  και  η  ενίσχυσή  του  από   τους  άμεσους  αλλά και βασικότερους   στόχους  γιά   την  ανάταξη  της Ελληνικής  οικονομίας  .

Σαντορίνη  ,τόπος  ιδιαίτερου  φυσικού  κάλους  ,από  τους γνωστότερους παγκόσμια  τουριστικούς  προορισμούς  με  υποδομές  δυστυχώς  που  μας  παραπέμπουν  σε  εποχές   ισχνών αγελάδων  και εξηγούμαι:

Σαν κάτοικος  του νησιού  τα τελευταία  τριάντα  (30)χρόνια  είμαι σε θέση να γνωρίζω  κάποια  πράγματα  γιά το νησί ,τις  ανάγκες  του  ,τις  ελλείψεις, παραλείψεις ,τις  υποδομές  του  και  πολλά ακόμα.
Την  τελευταία  τριακονταετία στο νησί  τα μόνα  σοβαρά  πράγματα  σε  θέματα  υποδομών  είναι  η  κατασκευή του  νεότερου αεροδρομίου (πριν  μιά  25ετία η κατασκευή  του  με  κάποιες  βελτιώσεις  συμπληρώσεις κατόπιν  ),πράγματα   επιβεβλημένα  βεβαίως, η  κατασκευή  του δημοτικού  κλειστού  γυμναστηρίου Σαντορίνης  στον Καρτεράδο που  έγινε  ύστερα  από αγώνες  των τοπικών παραγόντων και  κατοίκων βεβαίως  και  κάποια  λιμανάκια  των ψαράδων ,πάλι  με πρωτοβουλίες  τοπικών παραγόντων  και  κατοίκων.

 ΄Ενα  τμήμα του Κρατικού  αερολιμένα Σαντορίνης

Το   δημοτικό κλειστό γυμναστήριο  Σαντορίνης στον Καρτεράδο.

Το γραφικό ψαροχώρι της Βλυχάδας βρίσκεται στη νότια ακτή της Σαντορίνης και αποτελεί ιδανικό προορισμό για ήρεμες διακοπές. Αρκετά κοντά το χωριό βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Ακρωτηρίου.
Πηγή  εικόνας :(http://www.ferries-greece.com/gr/greek_islands/cyclades/santorini_ferries/santorini_areas.asp)


Και   ας  πάμε  στις  σημαντικές  ελλείψεις   αρχής  γενομένης  από ένα  οργανωμένο  νοσοκομείο γενικής ιατρικής  το οποίο  βέβαια έχει ολοκληρωθεί  και  εξοπλιστεί, παραμένει  όμως  κλειστό  δίχως  να  στελεχώνεται  από  ιατρικό   και νοσηλευτικό προσωπικό  .

  Το  ολοκληρωμένο  νοσοκομείο της Σαντορίνης  και εξοπλισμένο,  πλην όμως  κλειστό  λόγω μη στελέχωσής του  με  ιατρικό  και  νοσηλευτικό προσωπικό.

To   λιμάνι   του Αθηνιού  με  τα  χίλια  μύρια  προβλήματα  και την επικινδυνότητα  σε ότι αφορά  την  πρόσβαση  από  και προς  οδικώς λόγω  κατολισθήσεων πολλές  φορές , της στενότητας  του  δρόμου, του μη  φωτισμού  αλλά  και των πολλών στροφών.

Το λιμάνι του Αθηνιού.


Τον  ΄Ορμο  Φηρών  με  το  ένα και μοναδικό   τελεφερίκ  το  οποίο  φυσικά δεν είναι δυνατόν να  καλύψει τις ανάγκες  ειδικά  την  υψηλή  τουριστική περίοδο  ,  με  το φαινόμενο πλήθος  επισκεπτών   να  αναμένει ώρες  στην ουρά  γιά  να  επιβιβαστεί  από  και  προς τον ΄Ορμο .

Τελεφερίκ  στα  πρανή  της καλντέρας  προς  τον  ΄Ορμο Φηρών.

΄Οταν   θέλουμε   λοιπόν  να  μιλήσουμε    γιά  κρατικό ενδιαφέρον  ,κρατική  μέριμνα  στον τόπο ετούτο  πρέπει να γίνουν πολλά  και άμεσα , με  πρώτο στόχο   την λειτουργία του νοσοκομείου,  την βελτίωση  του λιμανιού  ή  την κατασκευή   νέου, την κατασκευή  Μαρίνας  ,την  βελτίωση  του  οδικού   δικτύου,  την λύση  του προβλήματος   με την αποκομιδή  των σκουπιδιών  και  κατόπιν πάμε  στα  υπόλοιπα , όχι  άμεσα  αναγκαίων,  αλλά  που θα  βοηθούσαν πάρα  πολύ   την  προσέλευση  και άλλων  τουριστών, όπως  ένα  ποδηλατοδρόμιο,  ή ένα κλειστό κολυμβητήριο .
Το  έχουμε πεί   πολλές  φορές  πως  γιά να οικονομήσεις  πρέπει να  επενδύσεις στις  υποδομές  σου  και όχι  να  περιμένεις  να  οικονομήσεις  γιά να  επενδύσεις, γιατί έτσι  πηγαίνεις σαν τον Κάβουρα  στραβά  δηλαδή  ή  σαν την χελώνα  και δεν φτάνεις  πουθενά.  

Το  πανέμορφο Αμμούδι στην Οία .

΄Ομορφο  Ηλιοβασίλεμα  στην Σαντορίνη.

Η γραφικότατη Οία .

Γραφικό   σοκάκι

Πηγή   των τελευταίων  τριών(3)  εικόνων (http://dagfooyo.com/blog/?p=436)

Με   φόντο  το  ηφαίστειο.

Δεν είναι κρίμα  και άδικο λοιπόν ένας  τόσο  χαρισματικός  από την φύση  του τόπος  να είναι  αφημένος   στην   τύχη  του   και  στον αγώνα   μόνο κάποιων  ανθρώπων  γιά το καλύτερο?

Εργασία  - σχόλιο  : Kώστας  Χαμπαίος